met het bezoek van Bareel C stond de derde wedstrijd van het seizoen op het programma. We hadden al een nederlaag en een overwinning gevierd en dus besloot coach Gino Segers dat het hoog tijd werd... voor een gelijkspel. Die coach Gino toch, hij blijft me elke week weer verbazen. Afgelopen donderdag had hij bijvoorbeeld nog zin in een warme choco en naar het schijnt had de dag nadien in het duistere café Bij Jeannineke een warme choco goesting in hem. Altijd weer avonturen en dolle fratsen met die man en zondag was het weer van dat. Gelukkig heeft hij van voetbal wel verstand, bekijk zijn opstelling hieronder maar even rustig...
... en zeg dan zelf: met zo'n ploeg kan het alleen maar goedkomen.
Het team voerde de wensen van de coach naar behoren uit, trapte niet op doel en bleef in het middenveld wat aanmodderen. Ook de supporters vonden het - met een pintje in de zon - allemaal best en niemand miste dus de afwezigen Bjorn (ontvoering door nieuwe chauffeur), Wim (werk), Jordan (bijwerken tatoeage) en Mike (zure oprispingen van Steves talrijke doelpunten). Maar als een donderslag bij heldere hemel rolde een Bareelista onze linkerflank op en toverde de bal op het hoofd van zijn medespeler voor het openingsdoelpunt.
"Ah maar zo niet hé," brulde coach Gino en taktisch briljant vroeg hij aan Steve om eens op doel te trappen. Meer moet je tegenwoordig aan onze vedette uit Jette niet vragen en vanuit het niets mikte hij de bal voorbij de bezoekende doelman. En zo werd het letterlijk en figuurlijk rust in de Kuip.
Na de rust zou echter blijken dat Steve zich moeilijk kan beheersen. Hij zette zich achter een vrije trap en mikte laconiek naar de verste hoek. De keeper deed zijn befaamde ijzeren hek dat neervalt sprong en Zavel stond zowaar op voorsprong. Coach Ginos plan om zeep helpen, dat zal dan toch zonder mij zijn, dacht Kevin Dellaert. Onze sympathieke slager pakte hespenworst - soms ook bekend als rood - om zo Bareel weer in de match te helpen.
En in de match kwamen ze zeker en vast, beste lezer. Met als kers op de taart een voorzet die met een karate-achtige beenslag in doel verwerkt werd en de bordjes opnieuw in evenwicht bracht. Kabbelen naar het einde van de match en iedereen tevreden, denk je dan. Maar dan... dan beste lezer... komt die bal toch nog eens bij Steve Collyns en wat doet de saucis? Hij verandert in een saucisson jambon (zie boven) en knalt de winning goal tegen de touwen. Match gedaan, afgefloten, fini en Zavel pakt de drie punten.
De slimme lezer weet wellicht intussen dat dit Steves derde hattrick in drie wedstrijden was. In normale omstandigheden mocht hij dus al driemaal de wedstrijdbal mee naar huis nemen, maar bij Zavel zijn ballen goud waard en dus krijgt hij juist niets mee. Hij mag al blij zijn dat de pers na de match hem het woord liet voeren.
Naar zijn eigen zeggen wou hij niet per se die derde goal maken, maar toen hij zag dat de pass van Bjorn Bicky Smalls Heymans kwam, durfde hij niet anders dan scoren. "Wanneer Mike Tyson zei dat hij jouw kinderen zou opeten, dacht je ja het zal wel, maar als Bicky echt honger heeft, pas dan maar op...", aldus onze sympathieke spits. Nu ja, sympathiek, het moet allemaal met wat voorzichtigheid behandeld worden, want beetje bij beetje doemen er sterallures aan de horizon op. Of is het normaal misschien dat Steve zijn eigen voetbalschoenen niet meer meebrengt? En dan op een hautaine manier drie paar past om er de beste voor zijn poezelige voetjes uit te zoeken, hierbij de scheidsrechter die de broodnodige stud controle wil uitvoeren in de wachtzaal zettend? Of is het normaal dat wanneer we hem vragen waaraan zijn nieuwe sportieve succes te danken is, hij steevast naar zijn prille relatie verwijst en zijn medespelers compleet negeert? Ik zeg altijd: wil je vlinders in de buik, steek dan een rups in je reet, dat zeg ik altijd beste lezer.
