Beste Lander
vorige
donderdag werd jij geboren en dat gebeurde precies op jouw verjaardag.
Proficiat mijne jongen, zo'n synchroniciteit zullen jouw ouders, als volbloed
muzikanten, zeker kunnen appreciëren. Wat wij, de voetbalvriendjes van jouw
papa, van onze kant kunnen smaken, is dat jij en mama zondag nog even langer in
het ziekenhuis moesten blijven. Jaja, flinke vent, de papa speelt bij VK Zavel
en op zondagochtend zijn er andere prioriteiten dan kind & gezin. Het is dan ook een
kleine moeite om in dit verslag jouw papa als wederdienst eens extra in de verf
te zetten. Want wie weet ontpopt hij zich in de nabije toekomst van minzame
soulartiest naar extravagante rock ’n roller, die ergens rond het jaar 2020 (synchroniciteit
remember?) de plaat poetst en het thuis aftrapt. Dan heb je misschien alleen
nog dit verslag om te lezen wat voor een man jouw papa was en denk je wellicht:
als hij met zo ne jan mijn kloten van ne schrijver omging, zal het gene vetten
geweest zijn. Enfin, lang lang geleden, in een land hier ver vandaan was er
eens…
een man halfweg zijn dertiger jaren die van
zijn coach de opdracht kreeg om centraal op het middenveld te spelen. Wim was
zijn naam en even dacht hij: “godverdomme, dat heb ik nog nooit gedaan. Waarom
laat die trainer me nu toch in de waan? Ik zal straks op dat veld weer met
knikkende knieën staan.” Maar Wim was een man van weinig woorden en deed
getrouw zijn plicht. Zonder morren en zeuren aanschouwde hij het gebeuren en gooide
voor de tegenstander de deur der hoop keihard dicht.
In de kleedkamer van de Zavelploeg zat naast
Wim een andere man, die op revanche joeg. Want in tegenstelling tot weleer was
hij vorige week plots geen aanvoerder meer. Maar Kejo, zoals de man zich liet
noemen, maakt ook al van niets een spel en dus kreeg hij zonder verdere poeha
de band weer wel. Zijn tegenstander noemt zich de snelste van het verbond, maar
dankzij Kejo deed hij niet veel meer dan een tamme hond.
Een enorm contrast met Steef, die alweer rond
hoste als een wilde teef. Eerst kon Mike nog scoren, maar die blaast best niet
te hoog meer van de toren. Want Steve scoorde zowel met het hoofd als met links
en bleef telkens ijzig kalm als een sfinx. Imde kon niet mee, olé olé. Zavel
ging volledig los en doelpunten kwamen er nog van Jesse en Jeroen, de sluwe
vos.
Mike daarentegen viel op het einde alweer geblesseerd
uit en nu is het tijd voor dat varkentje met zijn lange snuit…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten