Verhaal Eetfestijn VK Zavel

Beste lezer

belofte maakt schuld en dus kan je hier en nu het relaas van VK Zavels mossel-en steakfestijn lezen. Jullie zullen het wel met de doedels die ik snel-snel neerpen moeten doen. Druk dat ik het heb, beste lezer! Volgende week heb ik maandag en dinsdag afspraak in Gent, woensdag en donderdag in Wetteren en vrijdag zorg ik voor Stan. Alsof dat nog niet genoeg is, zou ik tussendoor ook nog teksten voor 8 (!) websites moeten schrijven. Naast de welgemeende fuck you aan iedereen die dacht dat ik gek was om mijn stabiele job te verlaten, vertel ik nog graag de tip die iemand me deze week gaf. De goede man stelde voor om iemand in dienst te nemen en deze persoon op te leiden totdat hij of zij dezelfde schrijfstijl en gedachtegang als mezelf had. Waarlijk een goed plan, iedereen die graag leert om een angstige autistische 100plusser die bij het minste sociaal contact ineenkrimpt en vervolgens een snoeiharde oneliner afvuurt te worden, kom gerust af. Je zal weinig vrienden overhouden en zij die blijven, vertellen je zelden nog iets.

Wie er ook allemaal niet mee kan lachen, is een zeer belangrijke vrouw in mijn leven, die me sinds kort bijna niet meer live te zien krijgt. We hebben het uiteraard over mijn kuisvrouw Fadoua, die u in dit verslag mocht leren kennen. Het is hier op dinsdag tegenwoordig zo stil dat Fadoua er de brui aan gaf en we sinds kort een man als poetshulp mogen verwachten. Op zich geen probleem in ons tolerante huisgezin, ware het niet dat de stumperd Bienvenu Dieumerci Mutombo heet en sinds zijn emigratie vanuit Ouagadougou (Burkina Faso) 3 jaar geleden, nog steeds alle moderne toepassingen afzweert. Dit betekent dat Bienvenu zijn dagtaak steevast begint met een regendans om de emmer te vullen met natuurlijk water. Blij als een kind riep hij al snel: “Bwana, bwana, de emmer ni vul ni met stadswater, de regendans werkt hij”. Geschrokken dat die mens was toen ik al achter hem bleek te staan met de tuinslang nog steeds in aanslag. “Bwana, jij die toverspuit hebben om die nat te maken hier!” Dat zegt mijn vrouw ook altijd, makker, meer wil ik er niet over kwijt.

Dit stukje is overigens mijn eerste tekst voor de site van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racisme, dat ik sinds kort tot mijn klanten mag rekenen. Ze willen hun lezers choqueren met de vooroordelen die er nog bestaan over niet-standaard mensen. Hopelijk kunnen jullie tegen een stootje jongens want sinds het contract dinsdag getekend werd, heb ik al 3 grapjes over negers, 2 over moslims en 597 over jullie onverdraaglijke centrum zelf. Een bende racistische klootzakken dat daar bijeen troept! Als jonge blanke katholieke man, werd ik daar meteen gebrandmerkt als iemand die alle kansen in het leven kreeg, nooit heeft moeten vechten voor basisrechten en niet weet wat het is om op straat nagewezen te worden. Ik herhaal mezelf: een angstige autistische 100plusser die bij het minste sociaal contact ineenkrimpt en vervolgens een snoeiharde oneliner afvuurt. Nee, ik weet niet wat het is als mensen je raar bekijken, jongens.

Maar goed, na 522 woorden zullen we stilaan eens iets over het eetfestijn vertellen. Mijn moeder, al jarenlang trouwe helpster op zondag, zei dat er zoveel schone meiskes bij gekomen zijn, dat het  zeker daarvoor is dat ik blijf sjotten? Geen probleem mama, die nieuwe spelers die we toch maar voor het oprapen hebben, zullen we in de toekomst deze bijkomende vraag stellen:

Als je jouw partner vergelijkt met Fiona uit Shrek, dan

a) lijkt ze nogal op de overdag versie

b) lijkt ze nogal op de na donker versie

c) bedrieg ik haar met Draak, die is iets aantrekkelijker

Voor de zeurpieten die alles moeten weten, ze had het overigens over Karen, die al minstens 5 jaar op ons eetfestijn helpt. Alzheimer is toch een verschrikkelijke ziekte… met ook voordelen. Zo is mijn mama helemaal mijn Oedipus complex medicijnen vergeten af te halen en hebben we sindsdien een veel hechtere band. Dit verhaal is overigens mijn sollicitatietekst voor de nieuwsbrief van Kind & Gezin, waar ik al 3 weken geen antwoord van krijg. Onbeleefderiken!

Met Karen is de eerste naam gevallen van iemand die niet voetbalt, maar toch helpt op ons eetfestijn. Namen noemen zijn namen vergeten, dus wil ik zeker iedereen bedanken die ons hielp, helpt en zal helpen. Sommigen zoals Karen bedank ik met plezier persoonlijk en hartstochtelijk, andere dragonders kunnen hiervoor bij mijn assistente An De Braekeleer terecht. Karens vriend Kejo, tevens aanvoerder van ons elftal, hoeft niet te wanhopen want mijn vader vond hem blijkbaar een dixit toffe jongen, en dus is onze situatie niets wat een kangoeroewoning niet kan oplossen, vriend.

Mijn assistente An verdient trouwens ook een woordje van dank. Samen brachten we afgelopen weekend een twintigtal uren achter de kassa door en dat liep van een leien dakje. An ofwel mevrouw Coach Segers is overigens ook heel goed in tombola. Wat een talent! Nadat twee jaar geleden haar schoonbroer een biermand won, vorig jaar haar mama een fiets, was het ditmaal aan An zelf om de hoofdprijs weg te kapen en een spiksplinternieuwe Weba salon te installeren. Eerlijk dat wij zijn, ik ben er nog niet goed van.

Nee nee, beste lezer, An en Gino hebben hun salon zelf gekocht. Ik kick gewoon nog even af van het An plagen van afgelopen weekend want aan zo’n kassa is het vaak een dolle boel. Zo vroeg een vrijpostige eetster me of ik nu ook kaarten van haar eetfestijn zou kopen. In ons prachtige Pajotse dialect vroeg ik haar: “van wa ist?, waarop de droes me van den biljart antwoordde. Mijn eenvoudige en eerlijke betoog oh madame, biljart dat lust ik niet zulle was blijkbaar voldoende om een verontwaardigde blik te krijgen. En wat te denken van de dame die mijn bloedeigen moeder naar de kassa riep en zei: “Ja Chantal, ge moogt echt fier zijn op uwe jongen, zo vriendelijk dat hij is… Zelfs als hij zat is, blijft hij vriendelijk!” Als daar een moederhart niet sneller van gaat slaan, weet ik het ook niet meer.

Ook de harten van Steve, Jesse en halven Bjorn (niet ikzelf, mij spreken ze met dubbelen Bjorn aan) klopten zondagavond wat sneller, want deze oersterke helden slaagden er in om geen seconde van het eetfestijnweekend te missen. Slapen op zaterdagnacht, dat doen toch alleen vrouwen, moslims en getrouwd volk? Aan het meisje dat daar blijkbaar minder mee kan lachen, kan ik jammer genoeg niets zeggen want ik ken jou niet. Omdat relatiebreuken op jonge leeftijd lastig zijn, geef ik wel graag mee dat ook ik, de rijzende ster aan het Vlaamse schrijversfirmament, ooit gedumpt werd. Via SMS nog wel! Dat ging zo.

Marijke: Hey Bjorn, ik denk dat dit niet gaat werken tussen ons. Ik maak het dan ook uit, sorry…

Bjorn: En wat dan nog, trut! Je zal nooit nog iemand zoals ik vinden!

Marijke: Tja Bjorn, dat is ook wel een beetje de bedoeling hé…

Overigens vond dit laatste nooit plaats, dat meisje had voldoende fatsoen om mij haar beslissing persoonlijk te vertellen nadat ik GODVERDOMME DRIE KWARTIER NAAR GERAARDSBERGEN GEREDEN HAD VOOR WAT IK DACHT DAT EEN BOOTY CALL WAS EN MIJN VRIENDEN NA MIJN TERUGKEER IN MEERBEKE IN EEN KRINGETJE GINGEN STAAN EN ME AL WIJZEND UITLACHTEN. Maar kijk, ik krijg nu net een mailtje van Kind & Gezin. Beste mijnheer Heymans, momenteel nemen we geen copywriters in dienst, maar u bent wel interessant voor onze zusterfirma Kind & Gebroken Gezin. Er is dus steeds licht aan het einde van een tunnel.

Snel snel nog vertellen dat we volgende zondag op Porei gaan stampen en ook daar weer een verslag van komt. En maar knus naar jullie warme nestjes en denk eraan: oogjes toe en snaveltjes dicht… als Bjorn in de buurt is.